Het DETECT project bestaat uit verschillende wetenschappelijke studies die nodig zijn om een slimme polsband te ontwikkelen voor automatische signalering van een hartstilstand en alarmering van de hulpdiensten. De studies vinden plaats in meerdere ziekenhuizen in Nederland.

De eerste stap naar de ontwikkeling van een technologische oplossing voor automatische hartstilstand detectie en alarmering is inmiddels gezet. De DETECT-1a studie was een observationele studie in ongeveer 300 patiënten die een ingreep hebben ondergaan waarbij een kortdurende hartstilstand geïnduceerd werd. Dit gebeurt bijvoorbeeld bij het plaatsen van een nieuwe hartklep krijgen of het testen van een implanteerbare cardioverter defibrillator (ICD). We hebben deze patiënten gevraagd het slimme polsbandje te dragen tijdens de procedure. In het polsbandje zitten fotoplethysmografie sensoren. Fotoplethysmografie is een eenvoudige techniek waarbij met behulp van weerkaatsing van licht vastgesteld kan worden of er bloedstroom is. Met behulp van de verzamelde fotoplethysmografie data hebben we het polsbandje geleerd een hartstilstand te onderscheiden van normale bloedstroom. Aan dit onderzoek nemen meerdere ziekenhuizen deel: het Radboudumc, het Erasmus MC, het Maastricht UMC en het Amsterdam UMC.

In de tweede fase kijken we of we met input van andere sensoren de betrouwbaarheid van het algoritme voor automatische hartstilstand detectie verder kunnen verbeteren. Sensoren zijn kleine apparaatjes die lichaamssignalen kunnen meten. Een hartstilstand gaat gepaard met een onwelwording en vaak een plotse val. Een accelerometer registreert versnelling en geeft informatie over menselijke bewegingen. Daarom zou de accelerometer sensor  waardevolle informatie kunnen opleveren om een hartstilstand uit te sluiten of te bevestigen. Immers, wanneer iemand door blijft lopen kan er geen sprake zijn van een hartstilstand. Daarentegen, wanneer iemand plots onwel wordt kan dit wel goed bij een hartstilstand passen. 
We hebben gezonde vrijwilligers gevraagd dagelijkse bewegingen (o.a. lopen, zitten, klappen) na te bootsen en ook vallen te simuleren in een gymzaal terwijl ze het slimme polsbandje met fotoplethysmografie en accelerometer sensoren droegen. Met behulp van deze gegevens gaan we kijken of we een plotse onwelwording kunnen detecteren en kunnen onderscheiden van normale bewegingen. 

Een haalbare toepassing van het slimme polsbandje in de praktijk vereist zeer weinig valse hartstilstand alarmen, aangezien de ambulance of burgerhulpverleners niet onnodig uit moeten hoeven rukken. Daarom onderzoeken we in de volgende fase hoe vaak een vals alarm (fout-positief alarm) voorkomt. Vervolgens kijken we hoe we deze valse alarmeringen kunnen voorkomen, bijvoorbeeld door het algoritme aan te passen, andere sensor gegevens mee te nemen of om het alarm door middel van een knop te laten annuleren door de gebruiker. Voor dit onderzoek vragen we 300 gezonde vrijwilligers en (hart)patiënten om het polsbandje gedurende een periode van twee maanden te dragen. 

Dit onderzoek start in de eerste helft van 2024. Daarom zijn we hard opzoek naar vrijwilligers! 
Heb je interesse om deel te nemen? Ga voor meer informatie naar deze pagina.

Tijdens fase 4 onderzoeken we of de finale versie (prototype) van het slimme polsbandje goed werkt in de praktijk. Dit doen we door patiënten met een verhoogd risico op levensbedreigende hartritmestoornissen uit te rusten met het polsbandje. Hiervoor vragen we patiënten met een ICD (Implanteerbare Cardioverter Defibrillator). In het geval van levensbedreigende hartritmestoornissen zal de ICD deze behandelen. Intussen kijken we of het polsbandje de kortdurende hartstilstand goed gesignaleerd heeft en of de alarmering heeft gewerkt.